Team Liezenboerderij voor Guus

Een jaar geleden, in september 2021 kreeg een kindje bij ons op de kinderopvang, genaamd Guus, een vreemde aanval. Het was niet echt een epileptische aanval, maar het waren wel rare bewegingen die hij maakte. Daarbij kraamde hij een aantal rare woordjes uit terwijl hij een aanval kreeg. Deze aanvallen waren bekend bij ouders. De eerste aanval die Guus had, was namelijk twee dagen daarvoor gebeurd. Moeder is met Guus bij de huisarts geweest. Die vermoedde dat het epilepsie zou kunnen zijn, ondanks de symptomen niet helemaal daar op leken. Het advies was om het nog even aan te kijken, misschien kwam het wel door alle prikkels die hij had gehad. Hij was immers net jarig geweest, 3 jaar geworden.
Toen hij op vrijdag weer bij ons op de opvang was, kreeg hij wederom twee keer een aanval. Wij vertrouwde het niet. Ik kende inmiddels al wel enkele gevallen waarbij kinderen overprikkeld kunnen reageren en hoe dit eruit ziet. Maar dit was toch echt iets totaal anders. Bij de tweede aanval die Guus die dag kreeg, waren we buiten in de tuin. Ik riep hem naar mij toe. Hij liep vreemd, met een arm omhoog en hij riep dat hij het koud had. Dit herhaalde hij een aantal keer. Ik riep hem wederom rustig bij mij. Hij kwam naar mij toegelopen, klom bij mij op schoot en zei mijn naam. Daarna viel hij ineens weg. Hij draaide met zijn ogen en begon enorm te zweten. Ik voelde aan alles dat dit niet oké was. Ook mijn collega’s, die ik erbij had geroepen, vertrouwde het niet. De twijfel was er om 112 te bellen. Maar als ik zijn naam zei, keek hij mij aan en zei: “Ja”. Dus zijn bewustzijn had hij gelukkig nog.
Ondertussen had mijn collega de teamleider opgehaald, die ook kwam kijken en besloot meteen moeder te bellen. Ondertussen kwam Guus steeds wat meer bij. Hij bleef wel rustig bij mij op schoot zitten en was echt kletsnat van het zweed, maar hij vertelde verhalen. Over zijn nieuwe schoenen, ondanks hij geen nieuwe schoenen had, ik liet hem lekker kletsen. Ik wist, hij is bij mij, hij reageert op mij, het is voor nu goed.
Ruim 20 minuten later wilde Guus van mijn schoot af, we gingen lekker een broodje eten. Gelukkig had hij hier ook wel zin in. Hij ging weer verder in ons dagritme. Toen moeder aankwam, was Guus weer helemaal de Guus zoals wij hem kende. Ik vertelde tegen moeder, dat dit gedrag ons echt zorgen baart. Ik benoemde dat dit echt geen normaal gedrag is en voor ons gevoel niet uit prikkels voortkomt. Onze teamleider vulde nog aan, dat we echt getwijfeld hebben om 112 te bellen. Wij adviseerde moeder om echt door te zetten en Guus te laten onderzoeken.
Gelukkig kon Guus meteen terecht bij de huisarts. De vrijdag middag was Guus rustig thuis en was er niks meer aan de hand.

De dag dat dit is voorgevallen, was mijn laatste werkdag, ik ben daarna met zwangerschapsverlof gegaan. Ik had wel aan mijn teamleider gevraagd om mij op de hoogte te houden. Zaterdags was het gelukkig nog rustig bij Guus, dat gaf mij toch een fijn gevoel. Maar helaas namen daarna toch de aanvallen weer toe. Nadat ouders dat weekend nog met Guus naar de huisartsenpost zijn geweest, konden ze maandag dan toch terecht in het Deventer ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis, vertrouwde de artsen het ook niet. Guus is ter observatie gebleven en na wat onderzoeken kreeg Guus op woensdag een MRI-scan.
Uit deze scan kwam helaas slecht nieuws. Guus had een tumor in zijn kleine hersenen. Met spoed moest hij naar het Prinses Maxima Centrum in Utrecht. Hij moest direct geopereerd worden, het ging echt in een razend tempo. Er is een drain geplaatst, omdat door de tumor, het hersenvocht niet weg kon. De volgende ochtend is de tumor verwijderd.

Maandag kregen we een belletje van ouders, het was niet goed met Guus. Dit belletje is snel in een bericht naar mij toe gekomen. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Hoe kon dit? Hoe was dit mogelijk? Bij onze Guus… Sprakeloos.
Ik was natuurlijk heel blij dat wij vrijdags zo hebben gehandeld en ouders hebben gezegd om dit goed door te pakken. Maar deze uitslag, had niemand van ons verwacht.

De dagen daarna waren super spannend. Ik als leidster van zijn groep, maar ook alle andere medewerkers van onze vestiging, waren er onwijs veel mee bezig. Hoe moest dit voor de ouders zijn? In een klap is hun leven totaal in elkaar gezakt.
Wij als collega’s hielden elkaar goed op de hoogte en hadden ook veel aan elkaar. Omdat ik thuis was met verlof, had ik ook een aantal keer zelf contact gezocht met moeder. Je maakt je toch druk om zo’n mannetje.

Het slechte nieuws kwam.. de tumor bij Guus was kwaadaardig. Chemo moest gaan starten, wederom een klap. We leefde allemaal zo mee met Guus en zijn ouders. Ik heb een knuffel met een kaartje gestuurd naar Guus, dat was voor mijn gevoel het enige wat ik kon doen. Ik zat thuis te wachten op mijn bevalling, met zo’n machteloos gevoel. Ik kan mij echt niet voorstellen hoe de ouders van Guus zich moeten hebben gevoeld.

Na een jaar met chemo is Guus nu schoon en klaar met zijn behandelingen. Hij gaat naar school en is een ontzettend vrolijk mannetje. Hij heeft nog steeds zijn mooie, ondeugende koppie. Zelfs na zo’n zware periode is hij de Guus gebleven, zoals wij hem kennen.
Daarom willen wij, als team de Liezenboerderij, ons inzetten voor Missie 538. Omdat wij weten hoeveel dit gezin aan het ziekenhuis en alle behandelingen heeft gehad. Wij hopen uit naam van Guus, zoveel mogelijk geld op te halen, om zo wat te betekenen voor alle kinderen en ouders die dit moeten mee maken.

Ik ga voor een jaartje met sabbatical. In overleg met toenmalige teamleider (Astrid Jansen) en Regio manager (Jeneska) overlegt dat ik deze uren van 2022 volledig mee mocht nemen. Ook Heeft HR toestemming gegeven hiervoor en voor het feit dat ik alle uren van 2023 ook kan gebruiken.